شب زندگی سر آمد به نفس شماری آخر

به هوا رساند خاکم سحر انتظاری آخر

طرب بهار غفلت عرق خجالت آورد

نگذشت بی گلابم گل خنده کاری آخر

الم وداع طفلی به چه درد دل سرایم

به غبار ناله بردم غم نی سواری آخر

تپشی به باد دادم دگر از نمو مپرسید

چو سحر چه گل دماند نفس آبیاری آخر

سر راه وحشت رنگ ز غبار منع پاکست

ز چه پر نمی فشانی قفسی نداری آخر

گل باغ اعتبارت اثر وفا ندارد

بگذار از اول او را که فروگذاری آخر

به غرور تقوی ، ای شیخ ، مفروش وعظ بیجا

من اگر ورع ندارم تو به من چه داری آخر

به فسانهٔ تغافل ستم است چشم بستن

نگهی کزین گلستان به چه گل دچاری آخر

عدم و وجود و امکان همه در تو محو و حیران

ز برت کجا رودکس که تو بی کناری آخر

چو چراغ کشته بیدل ز خیال گریه مگذر

مژه ات نمی ندارد ز چه می فشاری آخر